Ben küçükken annem başka bir adamla evden kaçtı. Her gece babam ağlıyordu, ben çok üzülüyordum. Buna rağmen, insanların ailem hakkında bir şeyler öğrenmemesi için okulda normal davrandım. Birkaç yıl sonra babam yeniden evlendi, yeni bir ailem, nazik bir annem ve biraz oyun oynayan bir kız kardeşim vardı. Gerçekten çok mutlu hissediyorum. Birkaç yıl sonra memleketimi terk ettim ve Tokyo'daki bir üniversitede okumaya gittim. İlk defa yalnız yaşadığım için babam hem çok endişeliydi hem de benimle çok gurur duyuyordu. Ve annem, beni en çok mutlu eden şey bu. Ancak birkaç yıl sonra babam vefat etti. Bugün babamın doğum günü o yüzden eve gidiyorum. Burası değişmeden kalır. Annemin hâlâ sağlıklı olduğunu görünce son derece mutlu oluyorum. Üvey kızım da kıyafetlerini değiştirmiyor, odasını dağınık bırakıyor, 30 yaşını geçmiş ve bekar, özensiz giyiniyor, oyunları seviyor, sütyen takmıyor, yaşlı bir adam gibi çorap giyiyor… Aslında ondan önce. zihnimde oluşan sahte bir duyguydu.
